بر بال باد

 

غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست؛


 
                   همیشه با نفس تازه راه باید رفت. 

                                                           سهراب سپهری  

تو خواهی امد...

                        
                   جهان ارام تر خواهد شد


     اینجا که باشی مویه های اضطراب


           در مه میروند


                       و نومیدی به حاشیه غروب


           سنگی برای نشستن خواهد یافت